Sami nieswoi

Mając w pamięci ostatnie wydarzenia postanowiłam napisać parę słów na temat stosunków sąsiedzkich. Wzorem jest chyba znana z zachodnich filmów tradycja odwiedzania i przyjmowania swoich sąsiadów z sercem w jednej dłoni i pachnącą szarlotką w drugiej. Teoretycznie warto utrzymywać przyjacielskie stosunki z ludźmi, którzy mieszkają po drugiej stronie ulicy, ponieważ w razie konieczności można kogoś poprosić o wyprowadzenie psa albo podlanie kwiatków, kiedy nas nie ma. Poza tym okazać się może, że za drzwiami mieszkania naprzeciwko mieszka bratnia dusza, z którą picie popołudniowej herbaty okaże się miłym rytuałem. Jak jednak jest w rzeczywistości? Kto miałby do sąsiada tyle zaufania, by zostawić mu klucz do swojego królestwa albo powierzyć żywą istotę? Ja nie. Przynajmniej nie w obecnym układzie sił. 

Po pierwsze ludzie wolą się unikać. Kiedy mieszkają w tym samym pionie bloku czy kamienicy z konieczności mijają się na schodach. W momencie gdy dochodzi do tego wzbudzającego dreszcz niepokoju spotkania, najczęściej odwracają głowy, grzebią w torebkach albo bez słowa spuszczają wzrok. Podczas pierwszych tygodni mieszkania w bloku zauważałam, że moi sąsiedzi byli zdziwieni, kiedy mówiłam "dzień dobry". Jedni byli tak zdziwieni, że aż zapominali języka w gębie, ale inni, również nie kryjąc zaskoczenia,  z uśmiechem odpowiadali. Pod tym względem wieś jest diametralnie różna. W miejscowości, gdzie znają się wszyscy nikomu nie przyjdzie do głowy unikać sąsiada, bo to skończyłoby się gremialnym potępieniem.

Po drugie czasami ludzie muszą się unikać. Istnieją jednostki, które po okazaniu im sympatii lub udzieleniu  jakiejkolwiek pomocy zaczynają nazywać nas "najlepszymi sąsiadami", nachodzą nas po kilka razy dziennie, by bezzwrotnie pożyczyć pieniądze czy papierosa. Jeśli należą do tzw. marginesu społecznego prowadzącego źle pojęty rozrywkowy styl życia, to schodząc ze schodów musimy patrzeć pod nogi, ażeby się przypadkiem o taką osobę (w roznegliżowanej stylizacji) nie potknąć. W sytuacji, kiedy rozmowy z funkcjonariuszami najróżniejszych służb, począwszy od policji po przepraszającą za konieczność zakręcenia gazu straż pożarną stają się coraz częstsze, ja coraz bardziej wątpię, czy wizyta z pachnącą szarlotką jest dobrym pomysłem.

Po trzecie sąsiedzkiego zaufania z pewnością nie wzbudza pan X, który co rano robi awantury swojej żonie, a trzaskanie drzwiami powoduje brzęczenie szklanek w szafce. Albo pan Y, któremu trzeba otwierać drzwi, bo nie jest w stanie trafić kluczem do zamka. Albo pani Z, pełniąca rolę pełnoetatowego stróża, którego uwadze nie ujdzie nic od 10-tej do 18-tej, czy słońce czy deszcz. Do dzisiaj nie mogę odgadnąć, skąd ten wścibski babsztyl zna imię mojego kota. (Od tej pory na wszelki wypadek unikamy jej na spacerach).

Mimo powyższego szkoda, że ludzie nie są na siebie bardziej otwarci. A nuż znalazłaby się jakaś sympatyczna duszka, z którą można by od czasu do czasu napić się herbaty i poplotkować o sąsiadach.

O dorosłym życiu słów kilka

Słoneczne, acz chłodne jesienne dni już chyba za nami i takie widoki pozostają miłym wspomnieniem. Trudno uwierzyć, że w większości supermarketów sezon świąteczny już w pełni. I to nie, że na półkach ozdoby, łańcuchy i promocje na zabawki. W jednym z nich spotkałam ubraną choinkę.

Aby podtrzymać dobry, jeszcze nie świąteczny, nastrój polecam picie zielonej herbaty i yerba mate. Odkąd się przeprowadziłam, nie udało mi się przywieźć do nowego mieszkania zestawu do parzenia tego świetnego specyfiku i niedługo zapomnę o jego szerokim, zbawiennym i przy tym całkiem legalnym działaniu. 

Abstrahując od tematu otaczającej aury - by nikt mi nie zarzucił, że jak na rasowym fanpage'u piszę tylko o tym, jak jest zimno i że weekend - chciałam podzielić się z Wami moim nowym doświadczeniem, inicjacją wprowadzającą młodego człowieka w dorosłe życie.

Byłam ostatnio w urzędzie pracy. Kiedy udało mi się odnaleźć odpowiednią jednostkę (odpowiedzialną za rejestrację bezrobotnych notabene), widząc tłumek ludzi zgromadzonych na powierzchni 2 m kw. w maleńkim przedsionku i na schodach, trzymających dziwne dokumenty i formularze, których ja nie posiadałam, opuściłam ją w pośpiechu. Następnego dnia, bardziej zorientowana, dokonałam drugiego podejścia, które zakończyło się sukcesem. Jeżeli sukcesem można nazwać podniesienie statystyk. W sytuacjach, w których właściwie nic ode mnie nie zależy, nie irytuję się i nie szukam winnych. Grzecznie czekam na swoją kolej, by jak najszybciej załatwić daną sprawę. Przy okazji obserwuję. Z obserwacji relacji klient urzędu - pracownik wynika, że: - klienci są nadzwyczaj wulgarnymi osobami, - pracownicy są bezdusznymi biurokratami, których hobby jest dręczenie klientów i dostarczanie pobliskiemu punktu ksero dodatkowych dochodów (to zdaniem klientów, oczywiście). - klienci znają kodeks pracy lepiej od wyszkolonej kadry urzędniczej, - wyszkolona kadra urzędnicza, owszem, parzy kawę co kwadrans, ale śliwek w czekoladzie nie widziałam, - klient nigdy nie zajmuje swego miejsca w kolejce, wybierze takie, gdzie akurat zrobiło się trochę luźniej i istnieje możliwość pospolitego wepchania się przed innych.

A ja, podobnie jak w kolejce do lekarza, odczekałam swoje, a rozmowa z pracownikiem trwała trzy razy krócej niż innych. Nie narzekałam na zdrowie, życie, pogodę i polityków. Pozwoliłam sobie tylko na obśmianie zawartości ankiety dotyczącej doświadczenia i predyspozycji zawodowych, która składała się z dość abstrakcyjnych, niepotrzebnych pytań, w dodatku tak sformułowanych, żeby nikt nie wiedział, o co chodzi. Prawo trudno zmienić. Za to łatwiej uchronić kilka drzew przed zmieleniem na papier na durne ankiety.

A drzewa takie ładne... były jeszcze tydzień temu.

Historia jednego kota

Jest sobie kot. Kot ten ma na imię Maciej. Maciej mieszka z nami.

Kiedy pierwszy raz zobaczyłam Maćka mieścił się na otwartej dłoni. Był ślepy i cichym popiskiwaniem żądał, żeby oddać go pod ciepłe futerko mamy.

Kiedy drugi raz zobaczyłam Maćka, był tylko trochę większy i bardzo nieśmiały. Wtedy pojawił się pomysł, by zabrać go ze sobą i uczynić lokatorem.

Za trzecim razem Maćkowi został przedstawiony niebieski, plastikowy potwór o szorstkiej nazwie transporter. O ile jego mama prawie natychmiast spenetrowała nowe, nieznane, ale za to ciasne i ciemne miejsce, Maciej obserwował je z dystansu. Nie było czasu na przyzwyczajenie go do transportera, dlatego w czasie podróży zapalczywie usiłował rozgryźć (dosłownie) zasadę funkcjonowania zamka. W pociągu wzięliśmy go na kolana, żeby mógł się uspokoić. Z zainteresowaniem oglądał wielki świat za oknem.

Zaraz po przyjeździe do nowego domu obwąchał wszystkie kąty, wytarł kurze nagromadzone w ciasnych i ciemnych zakamarkach mieszkania, i zasnął. Przez kilka pierwszych dni atakował własne odbicie w lustrze, strosząc sierść na grzbiecie. Często atakował je zbyt gwałtownie, co kończyło się bolącym noskiem i chwilą zamroczenia. Trochę smutno było patrzeć jak próbował obejść szafę, w której drzwiach znajduje się lustro, by znaleźć tego drugiego kotka.

Od początku znajomości Maciej daje do zrozumienia, że to on ustala warunki, zwłaszcza dotyczące czasu na zabawę i jej form. Otóż czas na zabawę jest zawsze. Forma również zawsze jest ta sama - gryzienie i drapanie. Innym razem drapanie i gryzienie. Najlepszym kompanem do zabawy są ręce - ciepłe, mobilne i podatne na zadrapania. Tylko czasem wybiera zimny, nieruchomy drapak wyposażony we włochate pomponiki.

Maciej każdego dnia rozwija swoje kocie instynkty. Lubi skradać się za ludźmi, by znienacka objąć łapkami ich nogi. Czasem, kiedy słyszy, że ktoś nadchodzi, skrywa się za rogiem, by w pierwszej możliwej chwili zza niego wyskoczyć z wyeksponowanymi pazurkami i miną mordercy. Jest urodzonym myśliwym, ale poza częściami ciała i kawałkami sznurków ma możliwość polowania tylko na muchy i inne owady, które wlecą przez otwarte okno. Na szczęście przywyknął do swojego lustrzanego odbicia i już sam siebie nie sabotuje. A bywało to przekomiczne ;]

To pierwszy, ale z całą pewnością nie ostatni post o naszym kocie. Pomimo swojej ruchliwości i nieprzewidywalności jest wdzięcznym obiektem do fotografowania.

"Jesień mnie cieniem..."

Jesień nie musi kojarzyć się z chandrą, aczkolwiek najczęściej nie mamy na to wpływu, ponieważ jesienną  depresję powoduje zmniejszona ilość światła w stosunku do reszty roku. Pozostaje promyczek nadziei, że nawet w chłodny dzień spotka nas coś miłego.

Dzisiaj pogoda jest rewelacyjna, zatem czas najwyższy na spacer chodnikami, ulicami Podgórza w poszukiwaniu podobnych świetlnych refleksów.

Park im. Wojciecha Bednarskiego

W Krakowie najlepsze kasztany...

...są w parku Bednarkiego.

Park im. Wojciecha Bednarskiego

Motyl w Krakowie

Mury na krakowskim Kazimierzu potrafią zaskakiwać. Pięknymi detalami. Prostymi i łatwymi w wykonaniu, a jednak cieszącymi oko i poprawiającymi urodę starych, nadgryzionych zębem czasu miejsc.

Jednak czy ten przykład to próba naprawienia aktu wandalizmu czy pospolity przejaw głupoty i niepohamowana chęć zniszczenia pracy rąk ludzkich? Co było pierwsze?

Ulica Podgórska

Jesień

Najbardziej kapryśna pora roku rozgościła się na dobre. Wszystko jak co roku - raz złociście i słonecznie, raz szaro, mokro i depresyjnie. I szkoda, że już po studiach... :)

Kłódki miłości

Zaczęła się jesień, a mnie zostało kilka zdjęć wykonanych podczas letnich spacerów po mieście królów. Tematem dzisiejszego posta są tzw. kłódki miłości na kładce o. Bernatka. Uważa się, że zwyczaj wieszania opatrzonych inicjałami kłódek na mostach pochodzi z Florencji. Na świecie jest wiele miejsc, gdzie pary zostawiają symbole swojej miłości, wierząc, że sprawi to, iż ich uczucia będą trwałe. Krakowska kładka prawie natychmiast po otwarciu zapełniła się kolorowymi kłódkami z najróżniejszymi wyznaniami miłości w formie zwykłych napisów flamastrem lub profesjonalnych, grawerowanych blaszek. 

Z braku kłódki niektórzy zostawiają po sobie linki do roweru. 

Z braku czegokolwiek zawsze można kłódkę namalować.

  Lub mieć podejście bardziej pragmatyczne...

A co z kłódkami, które nie zapewniły powodzenia w związku, a klucze do nich leżą na dnie rzeki? Chociaż to uroczy symbol, żadna kłódka na żadnym moście nie zagwarantuje dozgonnej miłości.

Obywatelskie nieposłuszeństwo?

Dzisiaj, po długiej przerwie, postanowiłam opublikować zdjęcie, które bynajmniej nie jest kolejną próbą uchwycenia rzeczywistości w jakiś wyjątkowy sposób, lecz prostym przekazem. Chcę pokazać stosunek niektórych krakowian do urzędującego prezydenta. Oczywiście każdy ma prawo do swojej opinii, ale nikt nie ma prawa wyrażać ją w sposób przedstawiony na załączonym obrazku. Ojciec Bernatek, dzięki któremu przy ulicy Krakowskiej powstał szpital Bonifratrów nie jest winien stylu sprawowania urzędu przez prof. Jacka Majchrowskiego.

Przed budową kładki pieszo-rowerowej byłam sceptycznie nastawiona do samego pomysłu, a później projektu. Jednak efekt końcowy jest bardzo ładny i bardzo praktyczny. Spacer po Podgórzu czy Kazimierzu musi obejmować przejście po kładce. Myślę, że budowla - zwłaszcza wieczorami, kiedy jest oświetlona - cieszy się dużym zainteresowaniem turystów. A co wita nieznających języka polskiego zagranicznych turystów przed wejściem na kładkę? Bynajmniej nie odwrócony o 90 st. napis.

Wodny fortepian Chopina

Po krótkiej przerwie nadszedł czas na kolejny post. Tym razem chcę pokazać efekty moich eksperymentów z wodą i czasami ekspozycji. Zdjęcia są wynikiem kilkugodzinnego spaceru po Krakowie. Przedstawiają fontannę znajdującą się na Plantach między ulicami Franciszkańską i Straszewskiego, będącą hołdem dla twórczości Fryderyka Chopina złożonym przez krakowską rzeźbiarkę Marię Jaremę.  

Zatrzymanie w czasie drgań wodnych strun pozwala zobaczyć zwykle niedostrzegalne ścieżki spadającej wody.

Błękitna [spieniona] nuta

Przez większość czasu spędzonego na fotografowaniu konstrukcji towarzyszył mi niezwykle odważny gołąbek, który pozwolił sfotografować i siebie w czasie brania ochładzającej kąpieli. 

Droga Królewska w miniaturze

Od dwóch lat w kilku ważnych z historycznego - a więc i turystycznego - punktu widzenia miejscach Starego Miasta stoją makiety z brązu przedstawiające historyczny lub teraźniejszy wygląd krakowskich zabytków. Z założenia makiety te mają na celu umożliwienie osobom niewidomym poznanie układu i architektury najważniejszych miejsc, takich jak Wzgórze Wawelskie czy Plac Szczepański. Podstawy makiet  opatrzone są podpisami w alfabecie łacińskim i Braille'a w dwóch językach - polskim i angielskim.

Pierwsza dwa zdjęcia przedstawiają fragment makiety znajdującej się na Placu Szczepańskim od strony ulicy Jagiellońskiej. Dwa kolejne to makieta ustawiona w pobliżu placu Wszystkich Świętych, obok Pawilonu Wyspiańskiego.

XIII-wieczny kościół p.w. św. Szczepana, zamknięty na początku XIX w.

Fragment pojezuickich zabudowań w okolicy kościoła św. Szczepana

Kościół Wszystkich Świętych z XIII w.

Post ociekający kotowatością

Istnieją trzy rodzaje ludzi: ci, którzy wolą psy, ci, którzy wolą koty i mocno podejrzane jednostki, które nie lubią ani jednego, ani drugiego. Nie ufam ludziom, którzy nie lubią zwierząt. Ja genetycznie jestem większą wielbicielką psów.

Koty może inteligencją nie grzeszą - choć kto wie, co kryje się pod futerkowym nimbem tajemniczości, - ale doskonale nadrabiają urokiem. Są też bardzo fotogeniczne. O wiele bardziej niż psy. Psa trudniej utrzymać w jednym miejscu; są zbyt zaciekawione aparatem. Koty mają to gdzieś. Właściwie nie muszą robić nic poza wyglądaniem słodko. Pewnie nawet w to nie wkładają za dużo wysiłku.

Postanowiłam, że drugi post będzie należał do kociaka mojej przyjaciółki. Jest bardzo wyjątkowy, bo niebieskooki, demoniczny i nieskoordynowany.

Miasto sprayem malowane

Wybór pierwszego zdjęcia, które znajdzie się na blogu nie był trudny. Zostało ono wykonane przy wejściu do podziemnego tunelu pod ulicą Konopnickiej od strony wschodniej. Przejście jest zamykane wieczorami i w weekendy, nie mam pojęcia, dlaczego. Nieopodal znajduje się liceum, do którego miałam przyjemność chodzić i nie pamiętam, by w tych prehistorycznych czasach sfotografowana ściana miała taki wygląd jak teraz. Spędziłam tam kilkadziesiąt minut fotografując różne elementy. Nikt nie przeszkadzał, mimo że miejsce  nosi ślady użytkowania przez deskorolkarzy i grafficiarzy.

Znalazłam się tam przypadkiem. Chciałam przejść na drugą stronę ulicy nie wiedząc, że tunel jest zamknięty. Wtedy moją uwagę przykuły rośliny zwisające z muru. Wiał lekki wiatr i chciałam uchwycić ruch liści. Dopiero patrząc z dystansu zauważyłam w jak ciekawy sposób komponują się trzy główne elementy: niebieski napis, czerwony kosz i żółty królik - przypadkowe połączenie trzech podstawowych kolorów. Dodatkowo, uznając, że napis i królik leżą w jednej płaszczyźnie, równolegle do nich znajduje się roślinna zasłona w kolorze wściekle zielonym, który z fizycznego punktu widzenia jest kolorem wtórnym, połączeniem barw niebieskiej i żółtej.

W wielu miejscach Krakowa można znaleźć podobne rysunki, które co prawda sztuką nie są, ale i do aktów wandalizmu trudno je zaliczyć. Nadają urok starym, odrapanym murom i są bardzo fotogeniczne.

Na początek

Napisanie pierwszych słów nigdy nie jest łatwe. Doskonale wiedzą o tym studenci ostatnich lat studiów oraz osoby rozpoczynające prowadzenie bloga. Pusty arkusz wirtualnego papieru potrafi wzbudzić ambiwalentne uczucia: od dreszczyku emocji na myśl o triumfach, jakie będą święcić po wykonaniu zadania poprzez wizje samozadowolenia z efektów ich pracy aż do panicznego lęku przed porażką. Dlatego, idąc po linii najmniejszego oporu, napiszę po prostu o co w tym wszystkim chodzi.

Jednakowoż i to nie jest łatwe. Reprezentuję płeć piękną, zmienną i niezdecydowaną, więc do końca nie wiem, o co mi chodzi. Pewne jest jednak, że od jakiegoś czasu interesuję się fotografią, a od zawsze lubię pisać. Obecnie, kiedy część mojego czasu z przyjemnością poświęcam poznawaniu technik rejestrowania rzeczywistości i wykorzystywaniu ich w praktyce chcę połączyć obie pasje. Celem publikowania treści na tym blogu będzie zatem zaspokojenie chęci pokazania cząstki siebie światu i przekazania tego, co mam do powiedzenia w dwóch formach – słowa i obrazu.

Jestem otwarta na krytykę i dobre rady. Oba elementy będą dla mnie cenne (aczkolwiek ten drugi bardziej). Zapraszam do czytania, oglądania i komentowania.